۱– ارتباط تلفنی:
این نوع ارتباط رو در رو بوده و به تبع آن دارای مشکلات زیر است:
معمولاً مدت زمان زیادی از هر مکالمه به احوالپرسی‌های رایج اختصاص می‌یابد.
مقدمه هر صحبت، زمان بسیار زیادی می‌گیرد.
به جهت رو در رو بودن ارتباط، مباحث فرعی در مکالمه وارد می‌شود.
در اثر طولانی شدن مکالمه، ممکن است موضوع مورد مکالمه به درستی به مخاطب منتقل نشود.
به علت محدودیت حافظه کوتاه مدت مطالب گفته شده به سرعت فراموش می‌شوند.
ممکن است مخاطب به دلایلی مانند حضور در جلسه قادر به پاسخگویی نباشد.
در صورتی که تعداد مخاطبان از تعداد انگشتان دست بیشتر باشد، برقراری ارتباط با همه آن‌ها زمان و انرژی زیادی می‌گیرد
۲– مکاتبه و نامه‌نگاری:
این نوع ارتباط به جهت این که رو در رو نیست، تعدادی از مشکلات فوق را حل می‌کند، ولی خود نیز دارای اشکالاتی است:
تهیه نامه فرایندی زمانبر است.
ارسال نامه نیز فرایندی زمانبر است.
ارسال نامه و همچنین دریافت آن درگیر بروکراسی شدید اداری است.
تهیه و ارسال نامه هزینه سنگینی دارد، به خصوص زمانی که تعداد مخاطبان زیاد باشد.
۳– رایانامه (پست الکترونیک):
مشابهت زیادی به مکاتبه و نامه نگاری دارد، ولی خود مشکلات فراوانی دارد:
هنوز در ایران شناخته شده نیست. بسیاری از افراد عادی، مدیران و … هنوز صندوق پستی الکترونیکی ندارند.
فرایندی رسمی نیست. بسیاری از سازمان‌ها و شرکت‌ها متولی مشخصی برای پاسخگویی به آن‌ها ندارند.
ممکن است به مشکلات فنی متعددی برخورد کند و افراد نتوانند آن را مطالعه کنند.
ممکن است کارگزار پست الکترونیک، نامه‌های شما را هرزنامه (spam) تلقی نموده و آن را حذف کند.
البته با وجود تمام اشکالات گفته شده، هیچ کس منکر نیاز و ضرورت این شیوه‌های ارتباطی نیست. در کنار این شیوه‌های ارتباطی، می‌توان از پیام کوتاه هم به عنوان یک بستر ارتباطی مناسب استفاده کرد.